Fálase moito estes días sobre a legalidade da gravación e difusión dos sms de Puigdemont, aínda que non existe unha resposta absoluta, senón que son varios os factores a valorar por un Tribunal para decidir nun sentido ou noutro.
Conforme a Lei de protección civil do dereito á honra, á intimidade persoal e familiar e á propia imaxe defínese unha intromisión ilexítima como:
«A utilización de aparellos de escoita, dispositivos ópticos, ou de calquera outro medio para o coñecemento da vida íntima das persoas ou de manifestacións ou cartas privadas non destinadas a quen faga uso de tales medios, así como a súa gravación, rexistro ou reprodución».
Tamén considérase intromisión ilexítima:
«A divulgación de feitos relativos á vida privada dunha persoa ou familia, que afecten a súa reputación e bo nome, así como a revelación ou publicación do contido de cartas, memorias ou outros escritos persoais de carácter íntimo».
Pero existe unha excepción á intromisión ilexítima: « non apreciarase a existencia de intromisión ilexítima cando estivese expresamente autorizado por lei, ou cando o titular do dereito outorgase para o efecto o seu consentimento expreso».
Neste suposto non existiu autorización expresa dos afectados para a captación e posterior divulgación das súas mensaxes polo que cabería afirmar que sí produciuse unha intromisión ilexítima no seu dereito á intimidade.
Ainda así hai avogados que defenden a legalidade da captación (non difusión) das mensaxes baseándose nunha sentencia do Tribunal Supremo que nun caso sobre tráfico de drogas no que dous policías con motivo da detención doutro acusado, comprobaron que un dos números telefónicos que aparecían escritos nas etiquetas dos paquetes de droga correspondíase cun número contido na memoria do móbil intervido ao detido. Marcaron desde este aparello o número telefónico e cortaron de contado a comunicación. Quen a recibiu tratou de contestar chamando ao móbil, en cuxa pantalla apareceu o número dun teléfono, que logo se comprobou que correspondía a unha cabina pública de Valencia.
A partir de aí fixéronse investigacións tendentes a identificar a quen usase ese teléfono. Debe significarse que en ningún momento mantiveron conversación con quen chamou ao móbil do acusado.
É indubidable que neste caso, non habendo conversación nin manifestación de feitos polo interlocutor, non se interferiu no ámbito propio que o segredo das comunicacións protexe.
É indubidable que neste caso, non habendo conversación nin manifestación de feitos polo interlocutor, non se interferiu no ámbito propio que o segredo das comunicacións protexe.
A visión do número emisor que automaticamente aparece na pantalla do receptor á marxe da vontade de quen chama, é perceptible por calquera que teña á vista o aparello, non entraña interferencia no ámbito privado da comunicación. Ainda así, o feito de que a captación e gravación das mensaxes non conculcase o segredo das comunicacións, isto non impide que se lesionen os dereitos da personalidade, como o dereito á intimidade; e tampouco dirime a controversia sobre a súa publicación e difusión, que podería estar amparada polo dereito á información en determinados casos.
Motivo polo cal teremos que agardar o pronunciamento dun Tribunal para coñecer se prima a protección do dereito á información sobre a protección do dereito á intimidade.
En calquera caso, non vos perdades o noso próximo artigo sobre os programas televisivos de cámara oculta, a súa discutida legalidade e as indemnizacións que afrontan as cadenas de TV por emitilos.
